Światowej sławy intelektualistka i krytyczka kultury. Zajmuje się literaturą XIX i XX wieku oraz współczesną globalizacją. Na jej myślenie wpływ wywarł marksizm i poststrukturalizm. Jest jedną z najważniejszych przedstawicielek myśli postkolonialnej i feministycznej.
„Przez marksistów jestem postrzegana jako zanadto uładzona, przez feministki jako zbyt męska. Czuję niepokój, ale jestem z tego zadowolona.”
W swoich badaniach zajmowała się analizą grup zmarginalizowanych. W sławnym eseju z 1985 roku „Can the Subaltern speak?” („Czy podporządkowani mogą mówić?”) krytykowała zachodni feminizm za to, że nie dopuszcza do głosu osób wykluczonych, a kobiety Trzeciego Świata wzięte pod lupę zachodnich teorii tak naprawdę w nich znikają. Uznawała, że język użyty w obronie grup mniejszościowych, nawet w dobrej wierze, jest w istocie językiem przemocy, nową formą opresji.
W 1959 roku ukończyła Uniwersytet w Kalkucie. Wkrótce wyjechała do Stanów Zjednoczonych, gdzie kontynuowała studia m.in. na Uniwersytecie Cornella. Od 2007 roku jest profesorem nowojorskiego Uniwersytetu Columbia i szefem tamtejszego centrum zajmującego się badaniami porównawczymi nad literaturą i społeczeństwem. Prowadzi działalność publiczną, jest związana z ruchami feministycznymi i ekologicznymi. W 1997 roku założyła fundację zajmującą się edukacją w najbiedniejszych regionach świata. Pracuje m.in. z nauczycielami szkół podstawowych w Zachodnim Bengalu.
Ma na swoim koncie wiele publikacji. Wydała m.in.: „The Post-Colonial Critic” (1988), „Righting Wrongs” (2003), „Ethics and Politics in Tagore, Coetzee, and Certain Scenes of Teaching” (2004) i ostatnio „Rethinking Comparativism” o roli języków w erze globalizacji.
W ciągu ostatnich dwudziestu lat kierunek myślenia badaczki radykalnie się zmienił. Uznając, że zglobalizowanej współczesności nie da się już interpretować za pomocą starannie definiowanych rozbieżności między tradycją a nowoczesnością, czy też tym, co kolonialne a tym, co postkolonialne, osią swoich rozważań Spivak uczyniła tezę, że edukacja estetyczna jest ostatnim dostępnym narzędziem zaprowadzenia powszechnej sprawiedliwości i demokracji. Podobnym kwestiom poświęcony jest jej najnowszy zbiór esejów „An Aesthetic Education in the Era of Globalization”, który zostanie wydany w 2012 roku przez Harvard University Press.
