Ikona literatury izraelskiej. Pisarz ceniony zarówno jako autor kunsztownej prozy, mistrz nowoczesnej hebrajszczyzny, jak i niestrudzony tłumacz zawiłości bliskowschodnich realiów, orędownik porozumienia palestyńsko-izraelskiego, a także komentator bieżących wydarzeń politycznych i wykładowca literatury na Uniwersytecie Ben Guriona w Beer-Szewie.
„Gdy byłem chłopcem, miałem nadzieję, że kiedy dorosnę, zostanę książką. Nie pisarzem, tylko właśnie książką.”
Jego powieści i opowiadania w bardzo zmysłowy sposób dokumentują konkretną rzeczywistość dawnego i współczesnego Izraela. Oz opisuje to, co zna z własnego doświadczenia: ulice Jerozolimy zamieszkane przez emigrantów z Europy Wschodniej, początki nowego państwa, życie w kibucach, telawiwskie morze, barwne postacie członków bliższej i dalszej rodziny, literatów, uczonych i polityków. Wzbogaca przy tym swoje prawdziwe wspomnienia fantazją, rekonstrukcję faktów miesza z poetycką fikcją. Ocala przeszłość i jednocześnie pokazuje najważniejsze przemiany współczesności. O jednej ze swoich najsłynniejszych książek, otwarcie autobiograficznej „Opowieści o miłości i mroku” mówi, że „nie ma w niej podziału na światy żywych i umarłych”.
Wszechstronna eseistyka Oza stanowi nieprzebrane źródło wiedzy o kulturze, historii, polityce i społeczeństwie Izraela. W pismach politycznych Oz nie tylko wnikliwie analizuje przyczyny bliskowschodniego konfliktu, ale przede wszystkim podsuwa konkretne projekty jego rozwiązania.
Uzasadnione spekulacje na temat czekającej go Literackiej Nagrody Nobla Oz komentuje tak: „Gdybym mógł skondensować poczucie humoru w kapsułkach, przekonałbym wszystkich do ich zażywania. W ten sposób ludzie uodporniliby się na fanatyzm. Byłbym dobrym kandydatem do Nobla, ale nie w dziedzinie literatury, tylko medycyny”.
