Massimo Furlan: „1973”
Furlan zaciera granice między pozornie nieprzystającymi do siebie stylami, śmiało balansuje między burleską i poezją. Jego spektakle to serie „długich ujęć”, obrazów niemal bez ruchu. Tworzy je bardzo prostymi środkami (gest, ruch), zmuszając odbiorców do aktywności, do budowania własnej historii. W jego przedstawieniach występują osoby o różnym doświadczeniu – od najwyższej klasy profesjonalistów po znajomych i przyjaciół artysty.